Entre os anos trinta do século XVII e os sesenta do XVIII, o desenvolvemento da arquitectura transita entre dous momentos de carácter clásico: o Clasicismo e o Neoclasicismo. As formulacións barrocas serán, entrementres, as que dean identidade a un dos períodos máis brillantes tanto no apartado relixioso como no civil. As obras dos trece arquitectos reseñados revelan, ao observarse reunidas, nexos comúns, exploracións complementarias, posturas que se suman e, o máis revelador, rasgos coincidentes.